دلم تنگه براتون

در بخشی از کتاب “دلم تنگه براتون” می‌خوانیم:

با ایشان از سال 1359 تا 1364 ارتباط داشتم و با او صمیمی بودم. ایشان دو و میدانی کار می‌کرد و استعداد عجیبی داشت.

ولی قطع نظر از ورزش دو، علی‌عباس هنوز محاسن نداشت ولی بچه‌ها را به سوی خدا هدایت می‌کرد.

در زمینه مسائل دینی با دوستانش صحبت می‌کرد و به آن‌ها می‌گفت: شما باید از امام تقلید کنید و از امام خیلی برای بچه‌ها تعریف می‌کرد.

هم سن و سال‌های او هنوز اهل نماز نبودند ولی ایشان بچه‌ها را به مسجد دعوت می‌کرد و خیلی خوب با بچه‌ها رفیق می‌شد و آن‌ها را هدایت می‌کرد.

علی‌عباس خوش‌سخن بود و همه او را دوست داشتند. وقتی موقع اذان می‌شد و ما برای تمرین می‌آمدیم، در خود استادیوم نماز می‌خواند و می‌گفت: اگر نمی‌توانیم به مسجد برویم باید در همین استادیوم نماز بخوانیم.