الگوی رهبری امام حسین (ع) در قیام عاشورا

بخشی از مقدمه :

یکی از مهمترین رموز موفقیت رهبران و مصلحان بزرگ در طول تاریخ بشر،
برخورداری آنان از آیین سیاسی، اجتماعی و یا دکترین است که براساس آن سیر
و روند حرکتی خود را ساماندهی کرده و جامعه مطلوب خود را محقق می‌سازند(کاظم‌پور، ۱۳۸۸: ۳).

تنها رهبرانی که دارای آیین سیاسی- اجتماعی و دید ایدئولوژیک به تمامی وقایع روزگار بوده‌اند،
توانسته‌اند به عنوان مصلحانی بزرگ در دنیا شناخته شوند. تنها با داشتن این نوع دیدگاه می‌توان حرکت و سیری را سازماندهی کرد
که البته زندگی بسیاری از این افراد در اعصار گوناگون و در اقصا نقاط دنیا شاهدی بر این مدعاست.

برشی از کتاب :

روش‌های امام برای هدایت افراد نیز کاملاً در جهت هدف ایشان تعریف شده است.

بطور مثال روشنگری نقش بسیار پررنگی در رهبری امام ایفا می‌کند.
روشنگری امام، تمام مخاطبان ایشان را شامل می‌شود.
مخاطبانی از دشمنان در صحنه کربلا گرفته تا مردم تمام دوران بعد از حیات مادی امام!
ایشان با سخنرانی‌های فراوان،‌ اتمام حجت‌ها، نصیحت‌ها و… سعی در هدایت افراد دارند؛

البته رفتن به سوی حق با انتخابی علاقه‌مندانه و آگاهانه.

در واقع انتخابی از سر بصیرت و نه از سر هیجانات و تبلیغات و احساسات و از سر ناچاری.
بصیرت‌دهی به افراد(اعم از خودی‌ها، دشمن و حتی افرادی غیر از این دو دسته) از مواردی است که امام به شدت بر آن اصرار دارند.