در آغوش هور ؛ سردار شهید غلامرضا پروانه به روایت خانواده و همرزمان

گزیده ای از کتاب

پروانه‌شدن کار هرکسی نیست. تنها کسانی به پروانگی می‌رسند که از پیله تن، یعنی غرایز، لذایذ، رذایل و روزمرگی‌های زندگی حقیر حیوانی رها شوند. البته، آن‌ها هم زندگی می‌کنند و هم از مواهب خدادادی بهره می‌برند؛ اما این‌ها که برای آحاد بشر همه هدف زندگی است، برای آن‌ها فقط جزئی از زندگی و وسیله‌ای برای رسیدن به هدف زندگی است.

از پیله تا پرواز. شهیدی که مثل بیشتر شهدای جنگ تحمیلی از طبقه مستضعفین بود. همان طبقه‌ای که بار اصلی پیروزی انقلاب و سپس دفاع از آن در هشت سال دفاع مقدس را بر دوش کشید. همان طبقه‌ای که پیر جماران، صاحبان انقلاب و ولی‌نعمتانِ خود و دیگران خطابشان می‌کرد؛ اما امروز دیگر نامشان کمتربرخوردار، قشر آسیب‌پذیر یا طبقه فرودست است. عشایرزاده بود. در روستا متولد شد و در جنوب شهر بالید. یتیم که شد، سختی‌های زندگی‌اش دوچندان شد. اما چه‌چیز بهتر از سختی برای رهیدن از پیله راحت‌طلبی. یتیمی، کار، سختی، کمی درس، مدرسه و بیشتر مطالعه، یک‌به‌یک اسباب دریدن پیله‌های خودخواهی و ناآگاهی و بی‌توجهی به رشد معنوی در دنیا را فراهم کرد و غلام‌رضا پروانه را گام‌به‌گام به پروانه‌شدن نزدیک. اولین‌بار برای رسیدن به نور با فرار از گارد شاهنشاهی پرواز کرد و با شروع جنگ به نور رسید…

خبری از غلام‌رضا پروانه بعد از شهادت باز نیامد. پیکرش 36 سال در هور مفقود ماند؛ هرچند در این مدت دو بار تشییع شد: یک بار روحش و بار دیگر، به‌جای پیکر شهیدی که هم‌نامش بود. اما تیر 1398 آزمایش دی‌اِن‌اِی ثابت کرد پاره استخوان‌های تازه‌تفحص‌شده در منطقه عملیاتی خیبر به غلام‌رضا پروانه تعلق دارد و این‌گونه، بعد از 36 سال به آغوش شهرش برگشت.