عروس حاج غلام حسین

یک لحظه همه‌جا برایم عوض شد. دیگر در این عالم نبودم؛ اصلا من خودم نبودم. از صحنه‌ای که می‌دیدم، ماتم برد. قبر در برابر چشمانم اتاق بزرگی شد با نورافکن‌های زیبا و نورانی. اتاق پسرم گلستانی بود پر از گل‌ها و سبزه‌های زیبایی که دیگر هیچ‌وقت نظیر آن‌ها را در دنیا ندیدم. خدا می‌خواست نه بترسم و نه آن لحظه بقیه را از موضوع آگاه کنم؛ انگار خدا دلم را وسعت داده بود و می‌خواست جایگاه اسحاق را نشانم دهد که آرام بگیرم و اشک نریزم. خم شدم به طرف قبر و آهسته گفتم: «شفاعتم رو بکن عزیزِ دلِ مادر!»